(Nie)wesołe jest życie staruszka

     Kiedy na niedawnym  weselu  wodzirej zadedykował  taniec kolejny  parze seniorów (jedynej na tym przyjęciu), biegałem oczyma po sali, szukając adresatów dedykacji, gdy nagle uświadomiliśmy sobie z żoną, że wszyscy weselnicy serdecznie uśmiechają się do nas, bijąc brawo. No to poszliśmy w tan, kręcąc walca i choć nie jestem tancerzem nawet trzeciej klasy, to w tym momencie  pokazałem młodym, jak senior tańczy (nawet małżonka mnie pochwaliła).
    Dziś spotkałem w sklepie parę swoich uczniów. Są małżeństwem właściwie od szkoły średniej. Pamiętam, jak sekundowałem im po cichu, obserwując ich podczas lekcji, na przerwach, na wycieczkach; wydawało się , że są właśnie dla siebie stworzeni. Wieźli w  wózku na zakupy trzyletniego chłopczyka
     - Dzień dobry  panie profesorze! Co u pana słychać!
     - Witam was! Dobrze się czuję jak na emeryta. - Dałem im do zrozumienia, że sporo czasu minęło od naszego ostatniego spotkania. - A  co u Was? Widzę, że macie fajnego synka. To chyba najmłodszy?. Cześć,  mały! - wyciągnąłem dłoń do malca, który akurat zainteresowany był czymś  innym i zupełnie mnie zlekceważył.
     - Michaś, podaj panu rączkę... no daj babci tę zabawkę i przywitaj się z panem - zwróciła się do niego  babcia... (no właśnie, jak ona ma na imię? nawet nie pamiętam ich nazwisk).
       Porozmawialiśmy chwilę i pożegnaliśmy się raczej z mej inicjatywy, gdyż nie chciałem, by w trakcie dłuższej rozmowy  wydało się, że z moją pamięcią nie jest w porządku. Ale,  o ile tę lukę pamięciową mógłbym wytłumaczyć jako coś normalnego u nauczyciela,  który nie musi pamiętać setek  swoich uczniów, to przeraziło mnie coś innego: jestem już starym człowiekiem. Moi uczniowie są dziadkami, o czym miałem okazje dopiero co się   przekonać, a w grupie weselników  jestem jedynym seniorem. A mnie się zdawało, że jestem nadal taki sam , jak przed czterdziestu paru laty, gdy wchodziłem w dorosłe życie, gdy mogłem wszystko,  brałem się za różne wielkie sprawy, nie bacząc na ich ciężar.
    Dziś smaruję maścią na noc  bolące  od przesilenia ręce, obolałe z dźwigania nadwagi  nogi, co chwilę zmieniam pozycję , by choć trochę ulżyć kręgosłupowi, nachylam głowę,  by lepiej usłyszeć rozmówcę i wykonuję wiele innych czynności starego człowieka. I choć z natury jestem pogodnym Tomaszem, czasem na śmiech nie mam odwagi (albo ochoty).